Colums

1 september 2021
Op deze late zomeravond, nu de dagen al flink beginnen te korten, wordt die luchthartige zorgeloosheid die de zomervakantie meebracht langzaam maar zeker weggevaagd. Alle aandacht richt zich met lichaam en geest weer naar de dagdagelijkse gewoonten.  Alhoewel de corona problematiek nog door ons hoofd blijft spoken. 
Diep in gedachten verzonken, wandelde ik deze middag over de bijna verlaten zeedijk.
Het was vier uur voorbij. De eerste schooldag zat er op. Ik dacht aan mijn kleinzoontjes die nog niet zolang geleden met mij over het strand holden en vandaag naar de kleuterklas gingen.
Een jongen liep mij voorbij met een bal onder zijn arm, alleen. Dacht hij aan zijn speelkameraden die hier de vakantie doorbrachten? Of misschien aan zijn eerste vakantieliefde waarvan hij afscheid moest nemen?
De zomer is alweer voorbij maar de kostbare herinneringen blijven altijd.
Ik kijk door het raam en twijfel nog even om naar de realiteit terug te keren. Maar dan zie ik hoe donkere wolken zich samenpakken, zij brengen mij terug naar de werkelijkheid.
Achter de wolken verdwijnt de zon langzaam aan de horizon. Een laatste zonnestraal priemt nog even door het wolkendek, als een link tussen jullie en mij, een herinnering aan die heerlijke dagen die veel te kort leken. Dagen die mij toonden wat echte rijkdom is.
Morgen komt de zon weer op en herneemt het dagelijkse leven.

November 2020

Vanochtend werd ik wakker in de mist. Of beter gezegd: Oostende werd wakker in de mist. De zee en de luchten vormen één front dat mijn wereld beperkt tot een wazige grijze massa. Als een symbool van onze huidige maatschappij.
Aan de ontbijttafel scrol ik door de krantenberichten op mijn iPhone. De krant lezen doen we tegenwoordig digitaal. Veel opbeurend nieuws is er niet. Naast mij zit mijn echtgenoot, eveneens verdiept in de onheilsberichten. Af en toe onderbreekt hij de stilte om mij deelgenoot te maken maken enkele trieste records of cijfers.
Cijfers die maken dat we ons gedwee achter een masker verbergen wanneer we onze woning verlaten en angstvallig, te pas en te onpas onze handen wassen.
Vandaag is het 11 november en herdenken we het einde van de Eerste Wereldoorlog. De sporen daarvan zijn nog overal in ons land te zien. Talloze routes leiden je langs monumenten, bunkers, begraafplaatsen en andere restanten van ’14-’18.
Maar hoe lang zullen we de sporen zien van de strijd die we momenteel voeren? Ook nu worden mensen eenzaam, dakloos, of dragen blijvende letsels?
Leefden we te onbezorgd, te uitbundig, te veel?
We bouwden als maar grotere cruiseschepen; sommigen werden drijvende gevangenissen die nergens meer welkom waren. Velen worden nu noodgedwongen naar de schroothoop gebracht omdat ze als oud staal meer opbrengen. Ook het vliegverkeer is zwaar getroffen, de reisindustrie is zo goed als verwoest. Eens zal het weer opleven maar
de wereld wordt nooit meer als voorheen.
Misschien moeten we lessen trekken uit deze toestand. Nu we onze dierbaren moeten missen beseffen we pas wat ze voor onze betekenen. Een lieve kus of een dikke knuffel vonden we de normaalste zaak van de wereld. Dus laat je geliefden weten wat ze voor je betekenen. Een telefoontje, een kaartje, een briefje of een mail kan iemands dag goedmaken.
Er zijn voor elkaar is belangrijker dan wat je bent van elkaar.
Zonsondergang is het mooiste bewijs dat hoe slecht je dag ook was, hij kan altijd in schoonheid eindigen.

Lockdown 2020

Mijn dagelijkse wandelingen beperken zich dezer dagen tot het houten staketsel en de nieuwe strekdam hier in Oostende. Hier kan je gerust zonder mondmasker van de weldadige zeelucht genieten nu er geen toeristen of tweedeverblijvers zijn.
Bovendien is de houten pier of het westerstaketsel mijn favoriete plekje. Het werd gebouwd in 1888 als een soort verlenging van de wandelpromenade en domineert met zijn 650 meter lengte de skyline van de haven van Oostende. Het is een beschermd monument en voor mij ook een plek vol mooie herinneringen.
Hoe had ik kunnen ooit kunnen vermoeden toen ik hier zowat 45 jaar geleden stond met de man van mijn dromen, dat we hier nu onder deze bizarre omstandigheden weer zouden staan.
Het was destijds ons eerste uitstapje samen. Die 1ste november was het ijskoud, maar de gure wind kon ons niet deren. We wandelden tot op het einde van de pier en zochten beschutting in elkaars armen. Ik voel nog zijn warme hand die de mijne omsloot toen zijn zachte lippen voorzichtig de mijne zochten.
Wij zijn wat ouder geworden en hebben heel wat watertjes doorzwommen alvorens we hier enkele jaren geleden weer aanspoelden. Wij zijn een verhaal geworden, getekend door de tijd die zijn sporen heeft achtergelaten in ons hart en op onze huid.
 Maar de zee is niet veranderd. De wind tekent nog steeds de golven, de zon kleurt nog altijd het water en de wolken. Een kleurenpalet genuanceerd als onze emoties: dreigend grijs, zalig hemels blauw, dromerig roze, sprankelend oranje of vurig rood.
Een vissersboot verlaat de haven in het gedempte licht van de vroege avond. De boeg trekt een zilveren pijl door het water, die witschuimend de laatste zonnestralen vangt. De dieselmotor maakt een geruststellend, kloppend geluid, regelmatig als de hartslag van de visser die weer even zijn vrijheid tegemoet vaart. Wanneer hij de haven uitglipt, voert de kapitein de snelheid op en worden de netten uitgegooid. De meeuwen volgen al zijn spoor.
Arm in arm stappen we weer naar huis. In de verte zie ik het notendopje dansen op de golven in het licht van de ondergaande zon.
Morgenvroeg is er weer verse vis.

Wat een schrijver lijden kan!
Tien luttele dagen om een verhaal te schrijven. Terwijl het mij totaal aan inspiratie ontbreekt.
Nog één keer wou ik hier komen.
Op deze plek waar ik zoveel mooie zomers doorbracht, hoopte ik mijn gesprek met de muzen weer aan te binden.
Op mijn bureautje ligt een wit blad geduldig te wachten in het gezelschap van mijn pen.
Soms rimpelt het even bij de aanraking van de wind alsof het zeggen wil, ik wacht, ik wacht op de restanten van jouw schrijversziel.
Maar na een lange afwezigheid lag mijn schrijftafel onder een dikke stoflaag en blijkbaar heb ik met mijn stofdoek de laatste restjes van het verleden door het raam uitgeschud. Ik keek ze nog even na toen ze zich bevrijd lieten meevoeren door de wind. Ik keek toe hoe ze zich één maakten met het universum.
Ik heb mijn hemelsblauwe jurk aangetrokken, het zou niet eens opvallen als ik met ze meevloog.
Het eindeloze zicht op de helderblauwe lucht en het zacht kabbelende water doen mij echter dromen in plaats van te schrijven.
Zo vaak was de zee mijn muze maar vandaag ontneemt ze mij alle woorden. Desondanks overspoelen golfjes van geluk mijn lijf en mijn gemoed, ik voel me goed.
Ik koester mij in de warmte van de zon, een zomerbries streelt mijn haar, loom geef ik me over aan mijmeringen.
Ik hoor een vrolijk kinderstemmetje.
‘Kijk eens wat een mooie schelpjes mama.’
Onder mij klotsen de golven voorzichtig tegen de rotsen, ook zij willen deze vredige zomerdag niet verstoren.
Je moet vandaag niet schrijven, fluisteren ze me toe,
morgen misschien of overmorgen,
er resten nog 3 dagen.
Een zeilbootje verlaat de haven en ik vaar even mee terug in de tijd.
Tot het stipje aan de horizon verdwijnt en mijn mijmeringen met zich mee neemt.
Nog één keer wou ik hier komen.

De nieuwe James Bond

Mijn echtgenoot en zoon zijn fan van James Bond.
Al was het niet altijd met volle goesting, ik heb ze allemaal gezien.
De ene al straffer dan de andere.
De prachtige muziek gecomponeerd en uitgevoerd door beste hedendaagse componisten en performers, maakte het nog spectaculairder.
Maar dit scenario heeft zelfs Ian Fleming nooit bedacht.
Heeft James Bond dan echt ontslag genomen?
Een machtsgeile slechterik aan wie 007 een waardige tegenstander zou hebben, heeft zijn kans schoon gezien en de controle over de wereld overgenomen.
Een gigantisch bouwwerk, Vriendjes met Rusland, wapendeals met de Saoedi’s en verzoenende taal met de Moslims.
Alle ingrediënten voor een nieuwe Bond film.
Mister Trump. Geflankeerd door de schone vrouwe Melania.
Een eenzame en ongelukkige schoonheid aan de zijde van de slechterik.
Zou zij ’s avonds voor hem de kaarten leggen?
Heeft zij hem ingefluisterd de beslissing om het klimaatakkoord van Parijs op te zeggen nog even uit te stellen tot na de G7-top?
Misschien waren de kaarten niet gunstig.
Al is het de flamboyante Ivanka die de show steelt.
Wellicht is zij de nieuwe Bond girl.
Ik wacht met spanning op de knappe, in perfecte smoking uitgedoste gentleman die zijn intrede doet met de legendarische woorden: mijn naam is Bond, James Bond.
Met de hulp van geheimagente Ivanka die zich met één elegant gebaar van haar sexy jurk bevrijdt en zich ontpopt als een meesteres in Krav Maga, redt hij de onfortuinlijke Melania uit de klauwen van Mister Trump die vervolgens met een raket naar Noord Korea gestuurd wordt.
Hij had er zelf voor gewaarschuwd: “Kans op groot, groot conflict met Noord-Korea”.

Blotebovenlijvendag